Telefon 1 - Policjantka, jej towarzysze i Fairy Tail.

 * Nadawca Sms-a - Juvia Lockser*

  Czym jest godność ludzka? To imię i nazwisko ją prezentujące? Czy może honor, postępowanie zgodnie z prawem oraz określonymi regułami? Codziennie zadawałam sobie to pytanie. Zabawne. Jestem stróżem prawa, a mam tyle wątpliwości co do swej osoby. Widziałam wiele szumowin, które zasługiwały by iść za kratki, ale też niewinnych i pochopnie osądzonych ludzi. Gdzie w takim razie jest granica? Mam przeczucie, że znam odpowiedź jednak za bardzo boję się jej sobie udzielić.
  - Lockser! Halo, nie ignoruj mnie! Mówię do ciebie! - Czy ktoś właśnie coś do mnie mówił? Nie, chyba mi się zdawało.
  - Juvia! - Zniecierpliwiony krzyk i kubek gorącej kawy na twarzy oraz włosach wybudziło mnie z zamyślenia.
  - Słucham, o co chodzi Gajeel? - spytałam trochę zła, ponieważ wylał na mnie tą kawę. Wiem, że często odpływam, lecz nie musiał wylewać na mą osobę tej gorącej cieczy!
  - Komendant nas wzywa, podobno pilna sprawa. A ty jak zwykle w swym świecie marzeń, co? Znając ciebie myślałaś o czymś durnym, więc nie mam wyrzutów sumienia, że stałaś się zmokłą kurą. - Dureń. Jego uprzejmość jest wprost powalająca. Jednak trzeba przyznać jego działanie na płeć przeciwną. 
  Czerwone przenikliwe oczy, które kiedy w nie spojrzysz masz wrażenie, że prześwietlają całe twe życie. Czarne nastroszone długie włosy połączone z granatowym mundurem i policyjną czapką tylko podkreślały atuty Gajeela Redfoxa. Śniada cera, dobrze umięśniony, wysoki, a piercing na twarzy sprawia, iż wygląda dojrzalej. Nic dziwnego, że kobiety na niego lecą. Na początku naszej znajomości zaplusował u mnie wizerunkiem zewnętrznym, bo jego osobowość to już inna sprawa. Wredny, arogancki, napuszony - to trzy opisujące go idealnie cechy w mym mniemaniu.
  Obecnie znajdowaliśmy się w wąskim korytarzu. Owiane szarością ściany, biały mający plamy sufit wraz prostokątnymi, porysowanymi lampami i czarne kwadratowe kafelki automatycznie sprawiały, że chciało ci się spać. Może warto rozpocząć jakąś konwersacje z Gajeelem, żeby nie usunąć? Nie to zdecydowanie kiepski pomysł. Wolałabym lunatykować niż z nim teraz rozmawiać. Było tak cicho, aż w pomieszczeniu słychać stukot naszych kroków. Zawsze kiedy słyszałam taki rodzaj dźwięku zaczynałam mieć obawy i zwiększałam swą czujność jak najlepiej.
  Mijaliśmy obecnie niejaką Lucy Heartfillię - naszą surową przełożoną i specjalistkę w przesłuchiwaniu zdradzanych przez żony mężczyzn. Zawsze kiedy ją spotykam zaczynam mieć kompleksy na punkcie swego wyglądu. Duże niczym spodki intensywnie piwne oczy z iskierką dziecięcej radości, w porównaniu z moimi błękitnymi tęczówkami, przyćmiewały samym spojrzeniem. Proste sięgające do łopatek blond włosy, mały nosek oraz pełne usta jak u Angeliny Jolie. Dodajmy do tego figurę klepsydry i szalejących za nią mężczyzn.
  Moja  chorobliwie blada cera, pofalowane do bioder jasne niebieskie włosy... Właśnie włosy! Są one błękitne! Czemu nie mogłam mieć jakiegoś przeciętnego koloru? Ścierpiałbym nawet rudy dla tego celu, lecz kiedy poszłam do fryzjera stwierdził, że nie da się nic z tym zrobić. Jeśli chodzi o figurę nie było tak źle, ale od wieków miałam lekką nadwagę. Jakieś trzy kilogramy więcej niż powinnam mieć. Od dawna mnie zastanawiało jak niektóre kobiety mogą jeść wiele słodyczy, a w ogóle nie tyją? Dla mnie to odwieczna zagadka. Innymi słowy - jestem zakompleksioną, przemęczoną policjantką, która nie potrafi się określić, ponieważ niedawno zaczęła pracę.
  Gajeel na przykład świetnie sobie radzi przesłuchując pokrzywdzone nastolatki i zrozpaczone matki. Każdy tutaj ma swój ulubiony przedział... Oprócz mnie. Nigdy nie potrafiłam się odnaleźć w rzeczywistości i może się to wydawać komuś śmieszne. Stworzyłam swój własny wyimaginowany świat, gdzie jestem szczęśliwa. Nawet nie mam pojęcia czemu tu trafiłam. Na życzenie zmarłej matki? Czy może surowego ojca? Sama nie wiem. Kim ja tak w ogóle jestem? Huczy mi to od dawna w głowie. Odkąd tutaj jestem zaczęłam się również  zastanawiać nad postępowaniem innych ludzi. Czemu to robią? Dlaczego? Dlatego, bo są zagubieni i szukają swej osobowości jak ja? Czy może są świadomi swojej godności? Tak, mam imię, nazwisko, a nawet rodzinny dom i nie wiem kim naprawdę jestem. Śmieszne prawda? Te wszystkie pytania nasuwające się w mej głowie. Przecież jestem tylko Juvią Lockser. Taka odpowiedź powinna mi wystarczyć.
  Po piętnastu minutach wreszcie przeszliśmy ten usypiający korytarz. Czarne, prostokątne z klamką przypominającą lwa drzwi wręcz zniechęcały, żeby przez nie przekroczyć. Przełknęłam lekko ślinę, lecz zanim coś powiedziałam Gajeel po prostu je otworzył. Przeklinam cię rozlewaczu kaw! Zaraz, czy ja przypadkiem nie zapomniałam wytrzeć, wysuszyć oraz umyć po tym włosów? Nie wspominając już o ubraniu zapasowego munduru? Taki wstyd przed komendantem! Halo, ziemio słyszysz mnie? Może byś tak zrobiła jakąś dziurę, żebym mogła do niej wpaść? Nie? To mam przerąbane.
  - No to chyba są już wszyscy, których pilnie wezwałem. Juvia, dlaczego masz na mundurze i włosach ślady od kawy? -  Moje życie się skończyło. Nasz komendant Leo Loki Hospicius na bank mnie po tym skreśli.
  - Ponieważ Gajeel wylał na mnie przez przypadek kawę, a potem otrzymaliśmy od pana pilne wezwanie i chcąc się jak najszybciej stawić, nie zdążyłam się przebrać - odpowiedziałam natychmiast.
  - Rozumiem. Nieważne, usiądźcie oboje obok Mirajane i Jellala - westchnął drapiąc się lekko po głowie, przy tym czochrając swe intensywnie rude włosy. Kiedy wykonaliśmy daną czynność, poprawił spadające mu z nosa okulary. Szykuję się chyba coś poważniejszego niż dotychczas. Mam co do tego bardzo złe przeczucia.
  -  Zanim zacznę... Muszę powiedzieć wam o pewnej sprawie. Podejrzewam, że jeden z waszych przełożonych nas zdradza - wypuścił powietrze z ust. Moment to znaczy, że Lucy albo pan Ichiya nas przez cały czas oszukiwał? Nie. To nierealne, przecież oni są dla nas najbardziej godnymi zaufania ludźmi.  Widocznie ta informacja zszokowała również pozostałe tu osoby. Mirajane, która i tak już była blada - pobladła jeszcze bardziej. Jej niebieskie oczy rozszerzyły się w zdumieniu, a ślina z jej drobniutkich ust poleciała na długie, białe niczym śnieg włosy. Reakcja Jellala też była dziwna. Po prostu milczał tak jakby wcześniej już to podejrzewał. Brązowe tęczówki wyrażały pustkę czego efekt podkreślały jego krótkie ciemnoniebieskie włosy. Jedynie dziwaczny czerwony tatuaż pod prawym okiem pozostał ten sam. A Gajeel? Po prostu umilkł. Normalnie nigdy by nie zamknął tej swojej jadaczki.
  - Rozumiem, więc co my do tego mamy? Nie sądzę, żeby nas wezwano tylko z tego powodu, prawda? - przerwałam chwilę ciszy.
  - Jak zwykle prawidłowy osąd panno Lockser. Jednakże jesteście obecnie najbardziej zaufanymi ludźmi w całym wydziale - mruknął ponownie poprawiając swoje okulary.
  - Najbardziej zaufanymi... Do czego? - zadała podejrzliwie pytanie białowłosa.
  - Do operacji F.T. Z.G.C.
  - Możesz jaśniej człowieku! - warknął Gajeel zupełnie ignorując tu panującą hierarchię.
  - Operacja ta polega na złapaniu Gildartsa Clive'a z gildii magów Fairy Tail. Jest duże prawdopodobieństwo, że zagraża on policji i innym wymiarom prawa. Zadanie jest bardzo proste, infiltrujecie gildię jako nowi członkowie od środka i czekacie na odpowiedni moment, by go aresztować. To tyle -  rudowłosy wypowiedział to z prędkością światła.
  - A gdzie jest haczyk? - To bardzo dobre pytanie Jellal, gdzie jest w tym wszystkim haczyk?
  - Ta misja może potrwać nawet kilka lat, ponieważ wasz cel często podróżuję, po drugie jest jedną z najsilniejszych osób w całym Fiore. Nagroda za niego wynosi obecnie dziewięćset milionów kryształów. - Żartujesz sobie ze mnie? Nie ma szans, żeby ktoś z nas złapał go w pojedynkę!
  - To wszystko - rzekł na koniec - Od jutra zaczynacie być zwykłymi cywilami w trakcie trwania misji. Zwalniam was dziś z reszty obowiązków, więc dobrze wypocznijcie. Będziemy w kontakcie - dodał na koniec i ruchem ręki kazał nam wyjść.
  Ponownie szliśmy, lecz tym razem w czwórkę przez ten ponury korytarz. Wzdrygnęłam się na myśl o magach. Sama dawniej posługiwałam się magią jak osoby mi towarzyszące, ale to nie zmienia faktu  ran jakie spowodowała w naszych sercach.
  Przysięgałam, że nie użyję jej nigdy więcej... Żałosne, ponieważ ją złamię. Złamię tamtą przysięgę. Chyba nigdy nie uwolnię się od tego fatum. Gdzie powinnam szukać odpowiedzi na dręczące mnie pytania? Mam przeczucie, że doskonale to wiem jednak boję się po prostu głośno odpowiedzieć. Po pewnym czasie rozdzieliłam się z znajomymi i przechodziłam przez park.
  - Ratunku! Niech mi ktoś pomoże! - usłyszałam zrozpaczony krzyk. Nie myśląc za wiele natychmiast tam pobiegłam, a to co ujrzałam spowodowało, iż zaczęło mi być niedobrze...

Od Autorki:

 Ufff... Pierwszy rozdział napisany! Naprawdę początki są ciężkie. Później zawsze jakoś to idzie. Chciałam przedstawić Juvię jako trochę taką zagubioną w życiu osóbkę, lecz nie mam pojęcia czy mi się to udało. Tak, tak blog się skupia najbardziej na Gruvii, Jerzie, Laxanie oraz Mitsu, więc fani Nalu muszą przeżywać kolejny raz rozczarowanie w przypadku Lavany. ^^  Szczególnie, że ukochaną Dragneela ma być panna Strauss - nie Lisanna dla jasności!.

No dobra to życzę, żeby moi czytelnicy się nie zniechęcili i zostali tu na dłużej!

Pozdrawiam Serdecznie Lavana Zoro ;)